Mt. Kinabalu en Pulau Manukan (inspannen en ontspannen)
10 december 2013 - Kota Kinabalu, Maleisië
Vanaf Sandakan hebben we bijna 5 uur in de bus gezeten naar ons hotel bij Mount Kinabalu. 's Middags op onze veranda met uitzicht op een bewolkte berg een kop thee gedronken. En nog maar een, want het regende. Ondertussen kwamen grote families het park op en werd er druk heen en weer gelopen over onze veranda.
De volgende ochtend werden we rond half 8 opgehaald. Na inschrijving, toewijzing van onze gids Julius en ontvangst van een luchpakket gaan we rond half 9 op pad. We klimmen van ca 1866 naar onze hut op 3300 meter. Veel hoge treden en later over grote keien. Na 4,5 uur gestaag klimmen komen we aan bij de Pendant hut. Volgens de gids hebben we het heel snel gedaan. De klim is ons meegevallen. Wel veel gezweten. Onderweg merk je dat de begroeing steeds minder wordt. We zien weer de pitcher plant (kelkplant) en verschillende kleine orchideesoorten. We starten in een bos en op 3300 meter zijn slechts nog enkele struiken te vinden. Mooi uitzicht dus richting op de bergtop, het dal en de lager hangende wolken.
's Middags krijgen we allemaal (16 man) uitleg over de via ferrata. Klimgordel, karabines, touw etc. Voor achten ligt iedereen op bed. We slapen in een onverwarmde hut met 9 man/vrouw op een kamer in (te) dikke slaapzakken. Het is een leuke hut met leuke trainers, dus een beetje kampgevoel.
Afhankelijk van je klimsnelheid heeft de gids een vertrektijd met je afgesproken voor de beklimming naar de top, welke 's nachts aanvangt, zodat je boven de zonsopkomst kunt zien. Sommigen starten al om 2 uur met wandelen, wij rond de klok van 3 uur. Het klimmen gaat bij ons heel rustig en gestaag. Hierdoor kunnen we goed diep adem blijven halen, waardoor we geen last krijgen van hoofdpijn of kortademigheid. De klim gaat eerst over wat trappen, later klimmen we met behulp van touwen en weer later lopen we over een kale rotsvlakte een touw volgend. Dit deel loopt best steil omhoog. Wel halen we bijna iedereen in en om 5 uur staan we in het donker al bovenop de berg. En koud dat het is... gelukkig had ik nog wat extra kleren bij me, zoals mijn muts, handschoenen, donzen jas. Als ik alles aan heb, dan red ik het net tot zonsopkomst om het niet al te koud te krijgen. Helaas komt de zon op achter die ene stapelwolk... wel een mooie lucht.
De afdaling gaat voorspoedig en al snel kunnen alle warme kleren weer uit en lopen we in ons t-shirt. Bij het startpunt van de via ferrata maken we ons klaar voor de afdaling langs een kabel. Het is niet echt spannend, maar wel leuk om te doen. Terug bij de Pendanthut is het al 9 uur en hoog tijd voor het ontbijt. Rond 10 uur starten we onze verdere afdaling. Na 3 uur komen we met moeie benen beneden. Dat gaat spierpijn worden...
We hebben het getroffen met het weer. Beide dagen helemaal droog gelopen, terwijl de beklimming naar de top 2 weken geleden een week lang was afgesloten vanwege slecht weer. En op de terugweg naar de stad begon het hard te regenen. Terug in de stad zijn we alle rijst en mie wel even zat en lopen door de stromende regen naar de Mc Donalds. De straat staat half blank en het regenwater voelt lekker warm aan de voeten.
De volgende morgen lopen we naar het ontbijt. De bovenbenen voelen wat stram en de kuiten staan op springen! De trap op naar het rooftoprestaurant is geen probleem, maar eraf... wel... We spreken nog 6 jongens die in dezelfde hut hebben geslapen. 2 zijn niet naar de top gegaan en de andere 4 waren zo traag met klimmen, dat ze op de terugweg te laat waren voor de via ferrata. Watjes ;-)
Wij nemen de taxi en de boot naar Manukan eiland. Hier blijven we 2 nachten in een doublestorey bedroom. Oftewel beneden woonkamer en badkamer, boven bed... geen handige keuze met zulke benen... Maar verder is het een heerlijk eiland. Overdag komen er mensen met een dagtrip, 's avonds is er slechts een enkel huisje bezet in het laagseizoen. Erg rustig, maar wel gezellig met het vriendelijke personeel.
Drie dagen zand, zee, zon. Heerlijk uitrusten. Geen wifi of iets. Vandaar mijn late berichtje.
Zojuist zijn we aangekomen in een ander hotel aan de kust. Ook hier lijkt het erg rustig. Even het avondeten afwachten.
Nog een paar vragen beantwoorden:
- de sarong kregen we gelukkig te leen. De mannen een geruite, de vrouwen een kleurrijkere. Helaas, we hebben geen foto gemaakt.
- het weer: benauwd warm, altijd boven de 30 graden. Eigenlijk voelt het alleen lekker als je in de schaduw bent en er waait een windje. In de zon is het erg warm en verbrand je snel. Maar gelukkig schijnt niet altijd de zon en hebben we ook regelmatig wat wolken en natuurlijk de regen. Tot nu toe hebben we weinig last gehad van de regen. Als deze viel, was het veelal 's avonds of als we onderweg waren.
De volgende ochtend werden we rond half 8 opgehaald. Na inschrijving, toewijzing van onze gids Julius en ontvangst van een luchpakket gaan we rond half 9 op pad. We klimmen van ca 1866 naar onze hut op 3300 meter. Veel hoge treden en later over grote keien. Na 4,5 uur gestaag klimmen komen we aan bij de Pendant hut. Volgens de gids hebben we het heel snel gedaan. De klim is ons meegevallen. Wel veel gezweten. Onderweg merk je dat de begroeing steeds minder wordt. We zien weer de pitcher plant (kelkplant) en verschillende kleine orchideesoorten. We starten in een bos en op 3300 meter zijn slechts nog enkele struiken te vinden. Mooi uitzicht dus richting op de bergtop, het dal en de lager hangende wolken.
's Middags krijgen we allemaal (16 man) uitleg over de via ferrata. Klimgordel, karabines, touw etc. Voor achten ligt iedereen op bed. We slapen in een onverwarmde hut met 9 man/vrouw op een kamer in (te) dikke slaapzakken. Het is een leuke hut met leuke trainers, dus een beetje kampgevoel.
Afhankelijk van je klimsnelheid heeft de gids een vertrektijd met je afgesproken voor de beklimming naar de top, welke 's nachts aanvangt, zodat je boven de zonsopkomst kunt zien. Sommigen starten al om 2 uur met wandelen, wij rond de klok van 3 uur. Het klimmen gaat bij ons heel rustig en gestaag. Hierdoor kunnen we goed diep adem blijven halen, waardoor we geen last krijgen van hoofdpijn of kortademigheid. De klim gaat eerst over wat trappen, later klimmen we met behulp van touwen en weer later lopen we over een kale rotsvlakte een touw volgend. Dit deel loopt best steil omhoog. Wel halen we bijna iedereen in en om 5 uur staan we in het donker al bovenop de berg. En koud dat het is... gelukkig had ik nog wat extra kleren bij me, zoals mijn muts, handschoenen, donzen jas. Als ik alles aan heb, dan red ik het net tot zonsopkomst om het niet al te koud te krijgen. Helaas komt de zon op achter die ene stapelwolk... wel een mooie lucht.
De afdaling gaat voorspoedig en al snel kunnen alle warme kleren weer uit en lopen we in ons t-shirt. Bij het startpunt van de via ferrata maken we ons klaar voor de afdaling langs een kabel. Het is niet echt spannend, maar wel leuk om te doen. Terug bij de Pendanthut is het al 9 uur en hoog tijd voor het ontbijt. Rond 10 uur starten we onze verdere afdaling. Na 3 uur komen we met moeie benen beneden. Dat gaat spierpijn worden...
We hebben het getroffen met het weer. Beide dagen helemaal droog gelopen, terwijl de beklimming naar de top 2 weken geleden een week lang was afgesloten vanwege slecht weer. En op de terugweg naar de stad begon het hard te regenen. Terug in de stad zijn we alle rijst en mie wel even zat en lopen door de stromende regen naar de Mc Donalds. De straat staat half blank en het regenwater voelt lekker warm aan de voeten.
De volgende morgen lopen we naar het ontbijt. De bovenbenen voelen wat stram en de kuiten staan op springen! De trap op naar het rooftoprestaurant is geen probleem, maar eraf... wel... We spreken nog 6 jongens die in dezelfde hut hebben geslapen. 2 zijn niet naar de top gegaan en de andere 4 waren zo traag met klimmen, dat ze op de terugweg te laat waren voor de via ferrata. Watjes ;-)
Wij nemen de taxi en de boot naar Manukan eiland. Hier blijven we 2 nachten in een doublestorey bedroom. Oftewel beneden woonkamer en badkamer, boven bed... geen handige keuze met zulke benen... Maar verder is het een heerlijk eiland. Overdag komen er mensen met een dagtrip, 's avonds is er slechts een enkel huisje bezet in het laagseizoen. Erg rustig, maar wel gezellig met het vriendelijke personeel.
Drie dagen zand, zee, zon. Heerlijk uitrusten. Geen wifi of iets. Vandaar mijn late berichtje.
Zojuist zijn we aangekomen in een ander hotel aan de kust. Ook hier lijkt het erg rustig. Even het avondeten afwachten.
Nog een paar vragen beantwoorden:
- de sarong kregen we gelukkig te leen. De mannen een geruite, de vrouwen een kleurrijkere. Helaas, we hebben geen foto gemaakt.
- het weer: benauwd warm, altijd boven de 30 graden. Eigenlijk voelt het alleen lekker als je in de schaduw bent en er waait een windje. In de zon is het erg warm en verbrand je snel. Maar gelukkig schijnt niet altijd de zon en hebben we ook regelmatig wat wolken en natuurlijk de regen. Tot nu toe hebben we weinig last gehad van de regen. Als deze viel, was het veelal 's avonds of als we onderweg waren.
Wederom prachtige plaatjes; leuke huisjes, mooie uitzichten, heerlijk aan 't strand en de wandeling !!! Ik kijk al uit naar het fotoboek.
Wanneer keren jullie terug ? Geniet nog maar.