De Icefields Parkway naar Jasper

De icefields parkway is een 230 km lange bergweg die dwars door de Canadese Rocky Mountains gaat. De weg volgt de continentale waterscheiding, waarbij de ene rivier dus naar de Grote oceaan gaat, de andere naar de Atlantische oceaan en een enkeling naar de Noordelijke ijszee.

Op donderdag gaan we rond half 9 al op pad, want het beloofd een lange dag te worden. We zijn nog maar net op pad of we zien een rijtje stil staande auto's: een berenfile. Het is een mama zwarte beer met twee jonkies (een lichtbruin gekleurd). Gezien de grootte denken we dat de pups niet van dit jaar zijn, maar mocht iemand anders er meer verstand van hebben, zie de foto. Pups blijven 4 of 5 jaar bij hun moeder.

Vervolgens wisselen we het uitzicht op het ene mooie berglandschap af met het volgende. Onderweg maken we vele fotostops en kleine wandelingen. We stoppen bij Bow glacier, Peyto lake, Mistaya canyon etc. Het ene meer is nog blauwer, groener of emerald kleuriger dan de ander. Sommigen zijn nog gedeeltelijk bevroren en op de paden nog de laatste sneeuw.
Vlak voor de Columbia icefield parkeren we voor een wandeling bij Wilcox pas. Eerst lopen we tussen de naaldbomen met geel/groen mos, vervolgens stijgen we boven de boomgrens uit en hebben we fantastische uitzichten op enkele gletsjers. Echt genieten! Boven lopen we over een veld waar nog grote vlakken sneeuw op liggen waar we doorheen lopen. Uiteindelijk stoppen we voor het einde. Het pad is door de sneeuwvlakken echt niet meer te vinden en we hebben geen zin om door kniediepe sneeuw een pad te maken.

Op het laatste deel stoppen we nog bij enkele watervallen (Sunwapta en Athabasca). Onderweg komen we nog 2 x een zwarte beer tegen en vrouwtjes caribou's (ook een rendier achtige).

Bij de toeristinfo vertellen ze, dat enkele delen aan de rand van het dorp zijn afgezet vanwege een agressieve grizzly beer en omdat de elks gaan kalveren. Verder geldt ongeveer overal een bear warning.
Vandaag hebben we echt genoten van de fantastische natuur hier!

Vrijdag 13 juni - de dag dat Nederland met 5-1 wint van Spanje
Maar eerst zijn we 's morgens naar Mt Edith Cavell gereden. De weg er naartoe was smal en het voertuig mocht max 25ft zijn. Treffen wij het even, precies onze maat. Bij de berg ligt een mooie gletsjer waar je goed zicht op hebt vanaf het uitkijkpunt.
Op de terugweg richting het dorp zien we een mama zwarte beer met twee pups van slechts enkele maandjes oud (vertelt de parkranger die het verkeer pusht door te rijden). Ze zien er zo schattig uit, dat sommige mensen uit de auto stappen en steeds dichterbij gaan staan om een mooie foto te maken. Wij blijven het liefst in de auto zitten.
Rond lunchtijd (13.00 uur) zoeken we een kroeg op voor de wedstrijd. Gelukkig zitten er nog een paar Nederlanders. Na de waardeloze start met 2 gele kaarten en een penalty tegen werd enthousiast gejuigd en geklapt bij alle doelpunten.

Na de wedstrijd nog met goede moed de Maligne canyon, Medicine lake en Maligne lake bezocht. De canyon was mooi en Medicine lake leerzaam omdat dit meer in de winter droog staat. Het beperkte vocht (geen smeltwater van gletsjer) zakt naar beneden naar een ondergronds riviertje. Het laatste meer is erg beroemd, maar viel mij wat tegen.

De terugweg was echter fantastisch. Twee beren gezien. Bij een ervan hebben we ca een half uur staan kijken. Gezien het tijdstip (half 8) waren er nog maar weinig toeristen.

We boffen, al 10 zwarte beren in 2 dagen.